توافق در مورد حضانت فرزندان در طلاق توافقی

طبق ماده ۱۱۶۹ قانون مدنی، حضانت و نگهداری فرزند یا فرزندانی که پدر و مادرشان جدای از یکدیگر زندگی می‌کنند، تا سن ۷ سالگی با مادر و پس از سن ۷ سالگی اولویت حضانت فرزند یا فرزندان با پدر است.

اگر پدر از دادن فرزندان زیر 7 سال به مادر خودداری کند، مادر می‌تواند با مراجعه به دادگاه، برای صدور دستور موقت مبنی بر استرداد فرزند، درخواست دهد.

پس از رسیدن طفل به سن بلوغ، دادگاه خود را فارغ از رسیدگی در خصوص حضانت دانسته و فرزندان حق انتخاب ادامه زندگی نزد یکی از والدین را خواهند داشت. در هر صورت تأمین مخارج زندگی با پدر خواهد بود.

همچنین بعد از سن ۷ سالگی، در صورتی که بین زوجین در حضانت و نگهداری فرزندان اختلاف وجود داشته باشد، دادگاه با رعایت مصلحت فرزند، حل اختلاف و تعیین تکلیف می‌نماید.

هنگامی که زوجین تصمیم به طلاق توافقی می گیرند در صورت داشتن فرزند باید با توافق با یکدیگر مسئله حضانت و نگهداری از فرزند خود را حل کنند.

مطابق با ماده ۱۱۷۴ قانون مدنی، در صورتی که به هر علتی، پدر و مادر اطفال در یک منزل سکونت نداشته باشند، هر یک از پدر و مادر که طفل تحت حضانت و نگهداری او نیست، حق ملاقات طفل خود را خواهد داشت.

تعیین زمان و مکان ملاقات و سایر جزئیات مربوط به آن، طبق توافق زوجین است.چنانچه زوجین در این رابطه با هم اختلاف داشته باشند، دادگاه تعیین تکلیف می‌نماید.

نحوه ملاقات فرندان و طلاق توافقی نیز باید در توافق‌نامه زوجین قید شده باشد، وگرنه دادگاه از صدور گواهی عدم امکان سازش خودداری می‌ نماید.

توافق در مورد جهیزیه در طلاق توافقی

زن مالک جهیزیه ‌ای است که با خود به منزل مشترک می‌آورد.البته این در صورتی است که بتواند ثابت کند جهاز منزل را او یا خانواده وی خریداری نموده‌اند.

برای اثبات ا

توافق در مورد جهیزیه در طلاق توافقی، در بسیاری از خانواده‌ها مرسوم است که از جهیزیه خریداری شده توسط خانواده دختر، لیستی که به سیاهه جهیزیه معروف است تهیه می‌نمایند.

این لیست به امضاء افرادی از هر دو خانواده عروس و داماد و همچنین خود داماد می‌رسد.توسط این لیست می توان اثبات نمود که مالکیت وسایل جهیزیه، با زوجه است.

در هر صورت جهیزیه یکی از اموال و حقوق زوجه محسوب می‌شود و تعیین تکلیف در مورد آن برای صدور گواهی عدم امکان سازش لازم است.