Nike Air Max یک خط تولیدی کفش است که در سال ۱۹۸۷ توسط نایک راه‌اندازی شد. این مدل از کفش‌ها را تینکر هتفیلد طراحی کرد. او بسیاری از کفش‌های بسکتبال ایر جردن را نیز طراحی کرده است. در طراحی پاشنه‌ی این مدل کفش‌ها از کپسول‌های بزرگ هوا استفاده شده است که از بیرون هم قابل مشاهده هستند. این مدل از کفش‌ها نیز خیلی زود در میان مصرف‌کنندگان به محبوبیت رسیدند.  

بیل بُوِرمن در تاریخ ۱۹ فوریه سال ۱۹۱۱ در شهر پورتلند در ایالت اورگان به دنیا آمد. او به ورزش فوتبال علاقه‌ی زیادی داشت و در سال ۱۹۲۹ برای تحصیل در رشته‌ی روزنامه‌نگاری وارد دانشگاه شد. او بعد از فارغ‌التحصیلی به یاد گرفتن بیولوژی و مربی‌گری فوتبال در دبیرستان فرانکلین پرداخت و در سال ۱۹۳۵ به شهر مدفورد رفت و مربی‌گری تیم فوتبال را آغاز کرد. بیل بُوِرمن در سال ۱۹۳۶ با باربارا یانگ ازدواج کرد و صاحب ۳ فرزند پسر شد.

بیل بُوِرمن در طول ۲۴ سالی که مربی ورزشی دانشگاه اورگان بود توانست افتخارات و عناوین قهرمانی زیادی را برای این دانشگاه به ارمغان بیاورد. که از جمله‌ی آن‌ها می‌توان به قیمت کفش نایک اصل در ایران و ۳۱ ورزشکار المپیک، ۱۲ ورزشکار دارنده‌ی رکورد و ۲۲ قهرمان انجمن ملی ورزش دانشگاهی اشاره کرد. او در سال ۱۹۷۳ از مربی‌گری کناره‌گیری کرد و تمرکز خود را روی تولید کفش‌های نایک گذاشت.

ورود به صنعت کفش‌ سازی

بیل بُوِرمن در اواخر دهه‌ی ۱۹۵۰ از کیفیت کفش‌های مخصوص دوندگی که از چرم و آهن تهیه می‌شدند و وزن زیادی داشتند ناراضی بود. او نامه‌های زیادی به شرکت‌‌های تولید کفش نوشت و به آن‌ها ایده‌هایی برای بهبود کیفیت کفش‌هایشان پیشنهاد داد. اما هیچ‌کدام از شرکت‌ها پیشنهادهای او را نپذیرفتند. بیل درنهایت تصمیم گرفت که خودش دست به کار شود و با کم کردن وزن کفش‌های موجود، در زمان دویدن دوندگان صرفه‌جویی کند. او در نهایت کفش‌های جدیدی را برای شاگردان خود تهیه کرد.

بورمن معتقد بود که هر کفش باید ۳ ویژگی اصلی داشته باشد: یعنی سبک، راحت و بادوام باشد. برای شروع، او کفش‌های ورزشی موجود در بازار را با اره از هم شکافت تا آناتومی آن‌ها را به‌طور دقیق بررسی کنید. سپس با استفاده از صفحات فلزی و پلاستیکی، رویه‌های متنوعی به وجود آورد. درنهایت یک سازنده‌ی کفش به او نشان داد که چگونه بتواند الگوهای کفش را طراحی کرده و بسازد.

فیل نایت یکی از شاگردان بُوِرمن و اولین نفری بود که کفش‌های ساخته شده توسط او را امتحان کرد. او در سال ۱۹۵۸ یک رژیم غذایی و ورزشی برای نایت تهیه کرد و در پایان نوشت: «اگر یک جفت کفش با کفی مناسب داری برای من بفرست. من تا شروع مدارس آن‌ها را آماده خواهم کرد.» نایت کفش‌های خودش را برای او فرستاد و بُوِرمن آن‌ها را با توجه به سایز پای نایت آماده کرد. چندین سال بعد نایت در یکی از مصاحبه‌های خود گفت: «بُوِرمن اولین کفش‌های دست‌ساز خودش را برای من آماده کرد نه به این دلیل که من یکی بهترین دوندگان تیم ورزشی او بودم، بلکه به این دلیل که فکر می‌کرد امتحان کردن روی من ریسک کمتری دارد.» درنهایت نایت از کفش‌ها برای تمرین‌های ورزشی استفاده کرد اما زیاد آن‌ها را نپوشید. یکی از هم‌تیمی‌های او به نام اوتیس دیویس کفش‌های او را دید و آن‌ها را امتحان کرد. و به‌قدری از آن‌ها خوشش آمد که حاضر نشد آن‌ها را به نایت برگرداند. دیویس با همان کفش‌ها در مسابقات دوی ۴۰۰ متر المپیک سال ۱۹۶۰ شرکت کرد و توانست برنده‌ی مدال طلا شود.

برادران داسلر پس از جدایی توافق کردند هیچ‌کدام از برند Dassler برای کفش‌های خود استفاده نکنند. رادولف نام Ruda را برای کفش‌ها و کارخانه‌ی جدید انتخاب کرد و آدی نیز نام Addas را. پس از مدت کوتاهی،‌ آدی نام برند خود را به adidas تغییر داد و رادولف نیز به پیشنهاد آژانسی تبلیغاتی،‌ نام شرکت و برندش را Puma گذاشت. آدی برای تغییر برند خانوادگی، یک خط به لوگو اضافه کرد و متن The Best for the Athlete را نیز به آن افزود.

رقابت این دو برادر و شرکت‌هایشان در کل شهر پیچید. برای سال‌ها نشانی دوطرفه در مرکز این شهر بود که یکی به‌سمت آدیداس و دیگری به‌سمت پوما نشانه می‌رفت. این دو برادر، دو تیم فوتبال و نوشیدنی‌های متفاوت برای کارمندان و حتی مدارس متفاوت برای فرزندان کارمندان و کارگران داشتند. درواقع، کودکان آن شهر از همان ابتدا رقابت شدید آدیداس و پوما را درک می‌کردند.

فرهنگ سازمانی هر دو شرکت متأثر از بنیان‌گذار آن بود. رادولف و آدی هر دو افرادی بااستعداد و باهوش بودند. پوما در سال‌های بعد به تولیدکننده‌ی کفش ورزشی شناخته‌شده‌ای در جهان تبدیل شد. همچنین، آدیداس با مدیریت آدی در میانه‌های قرن بیستم، فرمانروای صنعت کفش در جهان بود.